Η γενιά του Πολυτεχνείου άρχισε να χειρουργεί....!

Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση όταν πριν από πολύ καιρό διάβασα κάπου τα λεγόμενα κάποιου επώνυμου που είχε πει σε κάποια συνέντευξή του: "αλοίμονό μας αν αρχίσει να χειρουργεί η γενιά του πολυτεχνείου", υπονοώντας φυσικά ότι η γενιά εκείνη είχε ξεφύγει από τον κύριο προορισμό της που ήταν οι σπουδές και ασχολιόταν υπερβολικά με τα πολιτικά και την αντίσταση στη δικτατορία. Δεν θυμάμαι όμως δυστυχώς το όνομα αυτουνού που έκανε αυτή την πρόβλεψη. Αλλά νομίζω ότι δεν έχει καμία σημασία αυτό.

Αφορμή για τα πιο πάνω γραφόμενα, μου έδωσε η συνάντηση που είχα τις ημέρες του Πάσχα με έαν παιδικό μου φίλο από την επαρχία, με τον οποίο θυμηθήκαμε μια παλιά περιπέτεια που είχε ο ίδιος με τους Έλληνες γιατρούς. Ο φίλος μου αυτός λοιπόν,  είχε εκ γενετής κάποιο σοβαρό καρδιολογικό πρόβλημα, το οποίο στην ηλικία των 32. ετών,  είχε αρχίσει να απειλεί πλέον τη ζωή του. Φυσικά, έχοντας μέτριες οικονομικές δυνατότητες, απευθύνθηκε στα  καρδιολογικά κέντρα του εσωτερικού, υποβλήθηκε σε τρεις ανεπιτυχείς επεμβάσεις ανοικτής καρδιάς και στο τέλος οι γιατροί παραδέχτηκαν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί η περίπτωσή του ήταν πολύ σπάνια και ότι η ζωή του πλέον ήταν στα χέρια του Θεού.

Πανικοβληήμένος ό ίδιος όπως και όλοι οι δικοί του άνθρωποι, ξεπούλησαν κάτι χωραφάκια από το χωριό, βοήθησαν και οι γέροι γονείς του όσο μπορούσαν, δανείστηκαν και από φίλους και πήραν την απόφαση να δοκιμάσουν και σε κάποιο νοσοκομείο του εξωτερικού. Και ώ του θαύματος! οι ξένοι επιστήμονες με δύο επεμβάσεις διόρθωσαν το πρόβλημα, αφήνοντας σοβαρά υπονοούμενα για την επιστημονική κατάρτιση των Ελλήνων συναδέλφων τους. Ήδη ο φίλος στα σαράντα του πλέον χαίρει άκρας υγείας και εργάζεται κανονικά χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.

Οι φοιτητές λοιπόν της γενιάς του Πολυτεχνέίου, όντας τότε 20-25 ετών είναι οι σημερινοί πενηνταπεντάρηδες περίπου γιατροί, που χειρουργούν τα τελευταία χρόνια στα νοσοκομεία της χώρας μας, με αποτέλεσμα να έρχονται συνεχώς  στο φως της δημοσιότητας οι πολλές αποτυχίες τους, όπως προκύπτει από τις συνεχείς καταγγελίες ασθενών και των άτυχων συγγενών τους.

Δυστυχώς όμως το κακό φαίνεται ότι δεν σταματάει στη γενιά του Πολυτεχνείου αλλά συνεχίζεται και σήμερα σε όλα τα Πανεπιστήμιά μας. Οι καταλήψεις των κτηριακών εγκαταστάσεων έχει γίνει πια κανόνας, επίσης οι πορείες και οι διαδηλώσεις, μαζί με τις διαλύσεις των γενικών φοιτητικών συνελεύσεων και την απαγόρευση συνεδριάσεων των πρυτανικών αρχών. Το κλείσιμο με κανονική τοιχοποιία των θυρών των γραφείων των καθηγητών, είναι μία ακόμη δραστηριότητα των φοιτητών μας, χωρίς να ξεχνάμε και την αντίδρασή τους στην καθιέρωση κανόνων για το λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο, ώστε να γίνει πραγματικό άσυλο για την προστασία διάδωσης νέω ιδεών και όχι άσυλο παρανομιών και καταστροφών. 

Βέβαια, όπως απέδειξαν και οι τελευταίες φοιτητικές εκλογές, αυτοί που προκαλούν αυτά τα φαινόμενα ανήκουν σε οργανωμένες φασιστικές μειοψηφίες της Αριστεράς που καταποντίστηκαν στις κάλπες. Η μεγάλη πλειοψηφία των φοιτητών μας θέλει να σπουδάσει πραγματικά, αλλά ανοργάνωτη όπως είναι, δεν μπορεί να αντιδράσει. Το κακό όμως γίνεται. Τα μαθήματα και τα εργαστήρια παραμελούνται, με αποτέλεσμα να μειώνεται συνεχώς χρόνο με το χρόνο το κύρος των Πανεπιστημίων μας.